Er wordt binnen de kerken verschillend gedacht over de doop: kinderdoop of volwassendoop?
Ook binnen de Protestantse Kerk in Nederland leven er verschillen in opvatting. Hoewel de kerk met beide benen in de traditie van de kinderdoop staat, biedt het dienstboek van de kerk ook ruimte voor het aan God opdragen en zegenen van zuigelingen. In sommige protestantse gemeenten is een dubbele dooppraktijk gegroeid. Gemeenteleden kunnen hun pasgeborenen opdragen of laten dopen. Die mogelijkheid was er tot nu toe niet in onze gemeente.
De kerkenraad heef zich bezonnen op de bijbelse wortels en betekenis van de (kinder)doop en heeft geconstateerd dat zowel in de bijbel als in de vroege kerkelijke traditie kinderdoop en volwassendoop naast elkaar voorkomen. Daarom heeft de kerkenraad in haar vergadering van 28 februari besloten om de mogelijkheid te geven tot het opdragen van kinderen. Bedoeld voor ouders bij wie er, om wat voor reden dan ook, bezwaren leven ten aanzien van de kinderdoop. De kinderdoop blijft voor ons het uitgangspunt. Daarom wordt het opdragen van kinderen niet aangeboden als een gelijkwaardig alternatief van de doop, maar kan het plaatsvinden op nadrukkelijk verzoek van ouders.
Het opdragen is dan ook niet hetzelfde als de doop, alleen dan zonder water. Het is een ander ritueel. Er worden geen vragen gesteld die lijken op de doopvragen.
Praktisch gezien betekent het dat ouders hun kind in het midden van de gemeente brengen. De naam van het kind wordt uitgesproken voor het aangezicht van God en de gemeente, er wordt een dankgebed uitgesproken voor dit nieuwe leven en voorbede gedaan voor de ouders en hun kind, dat het mag opgroeien in Gods genade en onder Zijn zegen.
In de hoop uiteraard dat het kind dan later zelf de stap naar het belijden van het geloof en de doop zal zetten.