Regelmatig schrijft ds. Ron Lafeber een blog over een actueel onderwerp of iets dat hem bezig houdt en hij met ons wil delen.
- Ron’s blog: DE LAATSTE
Zoals ik al eens eerder schreef, vertoon ik volgens Marga licht autistische trekjes: rond hetzelfde tijdstip hetzelfde doen. Gewend zijn aan een vast patroon en daar liever niet van afwijken.
Je snapt dan natuurlijk wel dat deze eerste dagen van mijn emeritaat mij zwaar vallen. Want ik was gewend aan een min of meer vast werkschema. Ook toen mijn werktijd naar 50% ging. En dat is nu met mijn afscheid, afgelopen zondag 28 september, helemaal weggevallen. Maar op dit moment heb ik nog niet het gevoel dat ik ‘met pensioen’ ben. Ik heb de neiging dingen te doen die ik niet meer hoef te doen. Na het meer dan 40 jaar gedaan te hebben moet het blijkbaar allemaal nog indalen dat al die werkzaamheden: dit schrijven, hier voor zorgen, daar achteraan gaan, die nog even hierover inlichten…..niet meer hoeven.
Nou ja, het schrijven van deze blog dan nog, de laatste. De blog is overigens niet volgens een vast schema verschenen. Wat eigenlijk wel min of meer de bedoeling was toen ik er aan begon. Mijn excuses daarvoor.
De komende tijd zal ik een nieuwe routine moeten opbouwen. Want wat heb ik ineens een vrijheid gekregen! Ik kan doen en laten wat ik zelf wil, op tijdstippen die ik zelf bepaal. Kan mijn licht autistische brein al die ruimte en vrijheid wel aan?
De Protestantse gemeente te Gorredijk, Lippenhuizen en Hemrik heeft mij in ieder geval voor in de komende toekomst al wat te doen gegeven. Een nieuwe hobby: ik ga mij verdiepen in de kunst van het bierbrouwen.
En verder: de vrijwel wekelijkse voorbereiding van de kerkdienst is ook nog niet voorbij, zij het dan dat die niet meer wekelijks zal zijn, maar zo’n beetje twee keer per maand. Het ‘zwarte gat van het pensioen’ zal zich wel vullen, heb ik al van menige pensionado kunnen horen. Daar vertrouw ik dan maar op.
Verder rest mij niets meer dan met een tevreden gevoel terug te zien op al die predikantsjaren vanaf 1984. Niet omdat er nooit iets was, niet omdat altijd alles goed ging, maar omdat ik door alles heen kan terugzien op zoveel mooie, zoveel leuke momenten, waardevolle ontmoetingen waarin geloof en liefde gedeeld werden.
Ik kijk/wij kijken ook met heel veel plezier en voldoening terug op het afscheid. Een mooie afscheidsdienst, niet in de laatste plaats ook door de vrolijke inbreng van Basile Maneka met zijn djembé. Alle goede, hartverwarmende woorden, gesproken, geschreven, de kado’s, alles heeft ons goed gedaan en daar willen we iedereen heel hartelijk voor bedanken. Ik wil eindigen met de woorden van het slotlied van de afscheidsdienst:
Ga met God! Vaya con Dios en à Dieu!
___
- Ron’s blog: Arachnofobie
Het schijnt dat ieder mens wel een fobie heeft.
Een fobie is een irrationele angst voor iets (of iemand, sommige mensen zijn bang voor clowns). In gewone taal : je bent ergens bang voor, maar het slaat nergens op. Nou ja, ‘slaat nergens op’, hoogtevrees kun je enigszins reëel noemen. Een andere veel voorkomende fobie is claustrofobie, je bent bang voor afgesloten (kleine) ruimtes, maar er zijn nog zoveel meer fobiën.
Laat ik dan nu maar uit de fobie-kast komen : ik ben een arachnofobist.
M.a.w. ik ben bang voor spinnen.
Ik durf dat nu, inmiddels op leeftijd, wel te zeggen. Dat heeft wel de nodige tijd gekost.
Na een traumatische ervaring als jongetje van een jaar of 8. Ik vertelde tegen vriendjes dat ik bang was voor spinnen. Binnen een paar minuten stonden ze om me heen, ééntje met z’n handen dicht “kijk eens, Ronnie !” De handen gingen van elkaar. Een spin ! WHAH !..
Ze konden nog zo dicht om me heen staan, maar ik was weg.
Sindsdien heb ik mijn angst altijd proberen te verbergen. Al valt dat niet altijd mee.
Statistisch gezien schijnen vrouwen vaker bang voor spinnen te zijn dan mannen. Ik weet niet hoe het met mijn hormonale huishouding gesteld is, maar ik trek me niks van de statistieken aan. Ik ben man en ik ben bang. Ik ken ook alle tegenwerpingen :
– “ze behoren ook bij Gods schepping en het zijn hele nuttige beestjes ! Ze vangen vliegjes en andere insecten.”
Dat zal waar wezen, maar ik vind ze eng met al die griezelige poten en ik vind dat God ze best wel wat minder eng had mogen maken.
En ik zie toch liever die vliegjes…
– “zij zijn banger voor jou, dan jij voor hen.”
Nee, hoor, ik ben banger.
En is het je wel eens opgevallen hoe hard sommige spinnen kunnen lopen ?
Ik loop harder…
Zit je ‘s avonds rond 11 uur rustig op de bank TV te kijken..
Loopt er ineens een hele grote zwarte griezel ! (fijn dat we zo’n lichte kleur laminaat hebben, steekt zo’n spin lekker zwart bij af) Whah !!!…nog net geen hartstilstand…
EEN SPIN ! EEN SPIN ! Waar ? Waar ? DAAR !..
Hij (of zij) is dan natuurlijk allang verdwenen, in een hoekje ergens, achter de kast, tussen alle snoeren.. vind hem daar maar eens.
Nou, dan zit ik niet lekker meer op de bank, hoor. Aan de gang met de stofzuiger. Met de stofzuigerslang de snoeren bewegen.
DAAR GAAT ‘IE ! DAAR GAAT ‘IE !…
Ik weet het, het is niet zo diervriendelijk, maar ik hoop dat iedereen mij ook rustige avonden op de bank gunt.
Sommige mensen pakken de spin met een glaasje en een papiertje en brengen het ‘arme diertje’ ongedeerd naar buiten…, nou, het spijt me, maar ik laat grover geschut aanrukken. Want die grote, enge zwarten zijn huisspinnen ! De naam zegt het al, die hebben het ook koud buiten, dus die zitten binnen de kortste keren weer binnen.
Is de ‘operatie spin’ achter de rug, zit je weer op de bank, het hart klopt je nog in de keel, zegt Marga :
“- er zit er waarschijnlijk nog één, want ze zijn meestal met z’n tweeën.“
Dank je wel, Marga, voor deze geruststellende mededeling.
Hoe kom ik nu van mijn jarenlange angst af ?
Er schijnen wel therapeutische behandelingen voor te zijn. Maar die confronteren je met jouw angst. Met andere woorden : die zetten je een spin voor. Dat is me nog een stap te ver, ik kan dat nog niet aan. Daarom overweeg ik een zelfhulpgroep op te zetten, een praatgroep van lotgenoten.
Een AA-groep. Anonieme Arachnofobisten.
Hallo, ik ben Ron en ik ben arachnofobist.
– HALLO RON !
Durf je na deze blog ook uit de fobie-kast te komen en wil je er samen over praten ?
Je kunt je bij mij opgeven.