Regelmatig schrijft ds. Ron Lafeber een blog over een actueel onderwerp of iets dat hem bezig houdt en hij met ons wil delen.
- Ron’s blog: 50%
Per 1 september zou ik met emeritaat gaan. Een duur woord voor : met pensioen. Maar vanwege alle beslommeringen die de eenwording Gorredijk-Lippenhuizen-Hemrik met zich mee brengt werd mij gevraagd nog even te blijven. Ik zal eerlijk zeggen : er moest bij mij eerst wel even een knop om.
Langzaam was ik in mijn hoofd naar dat emeritaat toe geleefd en toen ineens moest ik dat idee weer loslaten. Gelet op mijn licht autistische inslag – volgens Marga dan – was dat nog wel een dingetje. Maar zie, de knop ging toch om. Nou ja, half. Ik besloot om voor 50% nog een jaar aan te blijven.
De overheid stimuleert dat en ook de landelijke kerk geeft met lichte aandrang het advies aan predikanten om toch vooral nog even door te blijven werken na je 67-ste. We stevenen af op een tekort aan predikanten, dus ja, de ouwetjes moeten nog maar even door. Ik dus ook. Een jaar op halve kracht. Maar dat valt nog niet mee.
Want dan komt de vraag : wat doe je nog wel ? En wat doe je in het vervolg niet meer? Kwestie van prioriteiten, ja ik weet het, we hebben daarover met elkaar ook afspraken gemaakt, maar het voelt soms nog wel gek. Want 40 jaar heb ik iets gedaan en dan ineens is dat niet belangrijk genoeg meer om nog langer te doen? En 40 jaar fulltime bezig zijn heeft een bepaald ritme aan werkzaamheden door de week heen er in gesleten en krijg dàt maar eens uit je licht autistische brein. Zo worstel ik dus nog wel even door.
Toen ik begon aan deze reeks van bloggen (is dat het meervoud?), was de insteek een beetje : zo eens in de 6, 7 weken een blog. Maar terugziende op mijn laatste blog blijkt die al weer van eind mei te dateren. Dat is zelfs al meer dan het dubbele van 7 weken. Dus daar zit het met die 50% al wel goed.
Nu de rest nog…
- Ron’s blog: Linkse Actiegroep
Ik denk er over om een linkse actiegroep te beginnen.
We moeten opstaan tegen het onrecht. Linkse mensen worden gediscrimineerd! Rechts is in de meerderheid, dus het is zaak om te strijden voor gelijke rechten.
Ik ben zelf namelijk links. Altijd geweest.
Linkshandig, bedoel ik. Niet handig, wel links.
Toen ik als jongetje in de schoolbank zat, met in die bank rechts een inktpotje met schuifje, werd ik min of meer gedwongen om met rechts te schrijven. Want met die onhandige kroontjespen zat je linkshandig jezelf voortdurend te bevlekken. Je schriftje zat vol met vegen en je (linker)hand vol blauwe inktplekken. Dus probeerde ik het braaf met rechts. Maar toen de balpen werd ingevoerd, was dat meteen over en schreef ik weer met mijn linkerhand.
Linkse mensen behoren tot een minderheidsgroepering. Alles in onze maatschappij is ingesteld op rechtse mensen. Voorbeelden te over.
Krijg ik koffie gepresenteerd in een kopje met mooi motief op de voorkant. Maar voor mij geen mooie voorkant, ik zit tegen de lege achterkant aan te kijken, omdat dat kopje nu eenmaal niet voor linkshandigen bedoeld is.
Wat een vervelend knippende schaar! Tja, dat is omdat scharen gemaakt zijn voor de rechtse meerderheid. En zo kan ik nog wel even doorgaan: blikopeners, dunschillers, het knopje van de boormachine die met je rechterduim aan en uit gedaan moet worden…
En niet te vergeten: de computermuis. Standaard voor rechtshandigen. Het word je gewoon opgedrongen!
Daar moeten we tegen protesteren. Een sit-in organiseren. Ik weet al een goede plek : het Rechtshuis in Helmond.
Ik vraag me wel eens af: heeft mijn linkshandigheid er aan bijgedragen dat ik theologie ben gaan studeren? Want toen kon ik Hebreeuws leren. Dat moet van rechts naar links gelezen worden in plaats van andersom, zoals in het Nederlands.
Maar buiten dat, dat moet ik toegeven: elke nadeel hep ook z’n voordeel.
Doordat linkse mensen toch dingen ‘rechts’ moeten doen hebben hun hersenen eigenlijk een functie opgedrongen gekregen in de ‘verkeerde’ helft. Ze hebben aan de andere kant dus nog ruimte over. Als ze dat op een goede manier kunnen opvullen, het zit er anders toch maar niks te doen, dan kunnen ze van hun handicap hun voordeel maken.
Naast het oprichten van die actiegroep – daar denk ik nog even over na – troost ik me dan maar met de gedachte dat linkse mensen daarom wel eens intelligenter zouden kunnen zijn dan rechtse mensen.
Daar moet nog eens onderzoek naar worden gedaan.
Misschien iets voor na mijn emeritaat.
- Ron’s Blog: IN ALLE TALEN
Als predikant moet je wel wat gevoel voor taal hebben. Want in de loop van de tijd kun je met vele talen, of misschien beter dialecten, te maken krijgen.
Geboren en getogen als Rotterdamse jongen was ik gewend aan de Rotterdamse manier van spreken.“Wat zeggie ? Azzie val, dan leggie”
(voor alle zekerheid de vertaling : wat zeg je ? Als je valt, dan lig je)
En toen ging ik naar mijn eerste gemeente Emmer-Compascuum. Een Drentse veenkolonie waar men plat Gronings spreekt. ‘Knaolsters’. Taal van de veenontginningsgebieden rondom Stadskanaal.
“Ain hoes mit ‘n mooie toene om tau” (een huis met een mooie tuin er om heen).
Ik zat in het begin met mijn Rotterdamse oren te klapperen. Maar al doende leer je het te verstaan.
Toen naar Appelscha. Gedeeltelijk Frysk, maar toch vooral ‘Stallingwarfs’.
“Hej’ de kiepehokkedeure dichtesmiet’n?” (heb je deur van het kippenhok dicht gegooid?)
Toen naar Wissenkerke, Zeeland. Weer heel anders.
“Da’s geen waar ! Wâ atten ezeit ?” (Dat is niet waar! Wat heeft hij gezegd?)
In het begin klapperde weer menig oortje.
Op naar Surhuisterveen. Frysk. Daar hoef ik geen voorbeelden van te geven, maar ik moet zeggen dat ik in het begin het toch wat vreemd vond klinken als mijn zeer Friese collega’s hun gebed begonnen met “Heit yn ‘e himel”.
Overigens kenden zij mijn ‘taalprobleem’ niet. Ze zijn hun hele werkzame leven niet buiten Friesland geweest. Dat kan ook.
Na Surhuisterveen kwam Appingedam. Het ‘Grunnegs’ verstond ik nog wel aardig goed dankzij het ‘K’naolsters’.
‘Hou wordt? (hoe gaat het?) Goud mien jong’
En toen weer Frysk in Gorredijk…
Alleen in Nederland al zóveel verschillende dialecten. En officieel twee gesproken talen.
Wereldwijd zóveel kerkdiensten, zoveel gebeden in zoveel talen en dialecten.
Maar ik denk niet dat dat een probleem is.
Er wordt wel gezegd dat men zo weinig van God merkt, dat God in alle talen zwijgt.
Ik denk eerder dat God in alle talen hóórt !