Ron’s blog: IK VERTREK

Al jaren is er op TV een programma dat ‘ik vertrek’ heet. De camera volgt Nederlanders die de hectiek in Nederland willen ontvluchten en gaan emigreren.
Meestal naar Frankrijk of Italië. Om daar een bed&breakfast te beginnen. Je blijft je verbazen. Ook als doorgewinterde kijker. Ze gaan naar Frankrijk maar spreken geen woord frans. Het huis hebben ze ooit in 10 minuten bekeken. Ze hebben geen idee hoe het in het andere land zit met hypotheekverstrekking, met vergunningen en worden vervolgens geconfronteerd met de nodige tegenslagen. Als ze na weken toch de sleutels overhandigd hebben gekregen en ze betreden het huis blijkt het een bouwval. Het dak is lek. De riolering verstopt. De elektriciteit stamt uit het jaar 0. En als ze dan twee linkerhanden hebben moeten ze een buitenlandse aannemer inhuren. Meestal hebben ze daar in het begin “een goed gevoel” over. Dat gevoel blijkt meestal niet te kloppen. En vele maanden, frustratie, en geldverlies later moet er een andere aannemer komen of moet men het uit – letterlijk – armoede zelf gaan doen. Ze dachten de verbouwing in een paar maanden te kunnen doen, maar vaak duurt het véél en véél langer.

‘Ik vertrek’ : héérlijke televisie om lui onderuit op de bank met een zak chips je steeds weer te verbazen over zoveel domheid.
Tot zoiets op kleinere schaal jou zelf overkomt. We kochten een huis voor onszelf. We spraken de taal, dat scheelde.
We hadden het bekeken en waren het er over eens dat er wel het één en ander verbouwd moest worden. Met twee linkerhanden en aannemers die het allemaal verschrikkelijk druk hebben. Maar geen nood: onze schoonzoon (zzp-er en twee rechterhanden) zou het leeuwendeel voor zijn rekening nemen.
Drie maanden. Dan zou de verbouwing wel klaar zijn en zouden we kunnen verhuizen. Maar toen kwamen de tegenslagen. Een wespennest, boktor, houtworm, een lek dak. Leveranciers die máánden later pas zouden kunnen leveren. En als we weer eens ergens tegen aan liepen, de vraag: zullen we dit dan ook maar vernieuwen? En steevast was het dan: laten we het maar doen, we zijn nu toch bezig, beter in één keer goed. Met gevolg: maanden later dan gepland uit armoede toch maar verhuisd, al is het huis nog lang niet af.
En dus zie ik me nu genoodzaakt om met mijn twee linkerhanden zelf wat te doen. Zodra ik de schroevendraaier, boor of hamer pak houdt Marga haar hart vast, maar gelukkig heb ik ook nog wel de nodige – noodzakelijke – hulp.

Gemeenteleden vragen mij nu geregeld : jullie hebben een huis gekocht, dus jullie blijven in Gorredijk wonen?
Wat dacht je? Deze ellende wil ik niet nog een keer meemaken.
Ik vertrek niet meer.