Er was eens, een poos geleden, een verdrietig collectezakje. Samen met zijn vriendjes hing hij in een rek in de kerk. Hij was verdrietig. Ze waren met velen. Maar zoveel mensen kwamen er helaas niet meer in de kerk dat alle zakjes nodig waren. Hij werd nooit meer gebruikt. “Nooit kiezen ze mij meer uit”, dacht het collectezakje verdrietig. “Ze hebben mij niet meer nodig. Ik ben nutteloos”.
Maar op een dag kwam er een vraag van anderen of ze voor hun kerkdiensten op vrijdagmiddag een collectezak mochten hebben. Dat mocht wel. De kerk had er toch meer dan genoeg. En zo kwam het dat het collectezakje toch weer dienst ging doen, eens in de 14 dagen, op de vrijdagmiddag.
Het collectezakje leerde: denk dus nooit dat je uitgerangeerd en nutteloos bent, want je zult zien dat je toch altijd nog wel van betekenis kunt zijn voor anderen.
Toen, op een dag, werd er een kerkdienst gehouden in het theater van het dorp. De diaken van dienst haalde een paar zakken uit de kerk, voor de collecte die zondag. In de week erna hing ze ze weer terug in het rek. Ze schrok. Er miste er één ! Ze was er één kwijt ! Hoe kon dat ??
Ontsteld liep ze de hele route af die ze die zondagmorgen gelopen had, van de kerk naar het theater en weer terug, maar ze vond de collectezak niet. Ze nam contact op met het theater: “hebben jullie ook een collectezak gezien ? …zwart fluweel, twee houten handvaten?” …. Nee, niet gezien.
Ze zocht het hele huis af, had ze hem onnadenkend ergens neergelegd?, ze keerde alles wel 10x ondersteboven, ze kon niks vinden. Ze nam contact op met familie en vrienden ..jullie een collectezak ?… nee, ook niet. Ze ging naar de kringloopwinkel of hij daar misschien terecht was gekomen…ook niet.
Ze kon er niet van slapen, nachtenlang lag ze te woelen in haar bed. En als ze dan eindelijk in slaap viel kreeg ze de meest verschrikkelijke dromen: Een horde collectezakken kwam donker en dreigend, steeds groter worden op haar af: waar is ons vriendje? Waar is ons vriendje?? WAAR IS ONS VRIENDJE ???
En vervolgens werd ze opgeslokt in het grote zwarte gat van één van de collectezakken. Verschrikt en badend in het zweet werd ze dan wakker.
Ze nam een besluit, er zat maar één ding op: alles eerlijk opbiechten. Dat deed ze, de volgende vergadering. “Ik ben een collectezak kwijt geraakt. Ik heb gezocht en gezocht, maar niet terug kunnen vinden, er mist er nu één in het rek”.
“Er mist al tijden één in het rek”, kreeg ze als antwoord, “die doet dienst op vrijdagmiddag”.
“Echt waar??” Echt waar..
Er viel een grote last van de schouders van onze diaken en zichtbaar opgelucht ging ze na de vergadering naar huis.
een mens lijdt dikwijls ‘t meest
door het lijden dat zij vreest
doch dat nooit op komt dagen..
En onze diaken leefde weer gelukkig.
…………en hopelijk ook lang……