Hallo, mijn naam is Linda Hooisma en ben 24 jaar. Ik woon nu inmiddels alweer ruim een jaar in Beetsterzwaag en heb het daar erg naar mijn zin.
Mensen die mij kennen weten, dat ik een moeilijke tijd achter de rug heb. Zeven jaar lang heb ik een strijd moeten aangaan met mezelf om te mogen zijn wie ik nu ben. Een tijd van veel therapieën en de nodige opnames in klinieken. Ik was 17 jaar toen het balletje bij de hulpverlening begon te rollen, mijn lichaam en geest konden het gevecht alleen niet meer aan en ik was uitgeput.
Tijdens deze periode begon ik ook op het MBO in Leeuwarden en studeerde ik Fashion en Design. Ik heb in deze periode geen moment getwijfeld of ik tijdelijk zou willen stoppen met de opleiding, voor mezelf was dat ‘geen’ optie. Ik heb ook een groot deel van mijn afstudeercollectie in het vierde jaar ontworpen en gemaakt in de kliniek tijdens mijn laatste opname.
Het doorgaan met mijn opleiding gaf me een doel en een houvast, en ik ben ook erg dankbaar dat, ondanks dat de school en de kliniek het er niet volledig mee eens waren, ik het wel heb mogen doen.
Toen ik in 2015 mijn diploma haalde, wilde ik een tussenjaar: even een jaar op adem komen en mij focussen op één ding in plaats van twee. Helaas kwam ik in december van hetzelfde jaar erachter dat ik diabetes type 1 had! Er moest meteen gestart worden met het meerdere keren per dag toedienen van insuline. Weer zat ik in een rollercoaster en weer kon ik me niet focussen op één ding.
Bijna een half jaar later had ik weer ruimte om iets nieuws op te pakken, iets waar nog niet teveel van me verwacht zou worden, maar waar ik me wel nuttig kon maken. Al snel kwam ik bij de Ronald McDonald Hoeve in Beetsterzwaag. In juni 2016 ben ik begonnen als vrijwilliger, eerst alleen dagdiensten en na een tijdje ook als slaap/nachtvrijwilliger. In augustus 2017 ben ik gestart in een re-integratie-traject omdat het niet haalbaar is met mijn perfectionisme om aan het werk te gaan in de modewereld.
Ook ben ik vorig jaar begonnen met het oppakken van iets dat ik ook altijd leuk heb gevonden en wat me ook veel energie geeft: het oppassen op kinderen. Ik heb een gezin in Drachten met drie kinderen: een jongetje van vier, meisje van zes en nog een jongen van acht jaar. En ik heb nog een gezin in Surhuizum met een jongetje van drie en een meisje van zes. Het meisje heeft net als ik diabetes type 1 en heeft ook een insulinepomp. Bij haar merk ik dat zij het fijn vindt dat ze nu iemand kent, die net als zij ‘ziek’ is en een slangetje met een apparaatje aan het lijf vast heeft zitten. En natuurlijk voor de ouders vind ik het fijn dat ik hun even een middagje kan ontlasten en dat ze even niet voor diabetesvragen bereikbaar hoeven te zijn. Ik vind het tof dat ik met mijn ervaringen en kennis van de diabetes me op een positieve manier kan inzetten en anderen kan helpen.
Eind april van dit jaar heb ik mijn dossier bij de hulpverlening laten sluiten en is dat hoofdstuk van mijn leven eindelijk afgesloten. De stukjes eetstoornis en depressie die nu nog altijd aanwezig zijn, zullen waarschijnlijk altijd wel aanwezig blijven, maar zolang ik ze onder controle kan blijven houden heb ik daar vrede mee. Ik heb genoeg handvaten, kracht, motivatie en vechtlust verzameld de afgelopen jaren en daardoor ben ik sterk genoeg het alleen voort te kunnen zetten. Ik ben zo ontzettend dankbaar dat ik nu kan zeggen dat het echt goed gaat.
Dat ik kan genieten van zowel grote dingen als ook van de hele kleine dingen. Happy!